Χρόνια πολλά και καλή Φώτιση!!!!!

Posted by greeksagainstnwo on

Χρόνια Πολλά και καλή Φώτιση σε όλους! Ευχομαι το Φώς του Χριστού να λάμψει στις καρδιές και στις ψυχές όλων. Αυτό το Φώς θα φωτίσει το σκοτάδι όλου του κόσμου. Το σκοτάδι του εωσφόρου και των “πεφωτισμένων” illuminati σατανομασόνων, εβραιοσιωνιστών της νέας παγκόσμιας τάξης του αντίχριστου μπορούμε να το πολεμήσουμε και να το νικήσουμε ΜΟΝΟ με το Αληθινό Φώς του Κυρίου μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 
«Εγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν εμοί οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάν. η΄ 12)
Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»). Από τότε και το Βάπτισμα των χριστιανών, δεν είναι «εν ύδατι», όπως το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη, αλλά «εν Πνεύματι Αγίω». Ο Κύριος με το να βαπτιστεί αγίασε το νερό, το έκανε νερό αγιασμού και συμφιλίωσης με το Θεό. Έτσι η Βάπτιση του Κυρίου άνοιξε τη θύρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Με την καθαρτική χάρη του αγίου 
Βαπτίσματος ο παλαιός αμαρτωλός άνθρωπος ανακαινίζεται και με την τήρηση των θείων εντολών γίνεται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.


Στίχος
Τους ουρανούς βάπτισμα του Χριστού σχίσαν, Τους αυτό μη χραίνοντας ένδον εισάγει. Βάπτισεν εν ποταμώ Χριστόν Πρόδρομος κατά έκτην.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος β΄
Ὅτε τῇ ἐπιφανείᾳ σου ἐφώτισας τὰ σύμπαντα, τότε ἡ ἀλμυρὰ τῆς ἀπιστίας θάλασσα ἔφυγε, καὶ Ἰορδάνης κάτω ῥέων ἐστράφη, πρὸς οὐρανὸν ἀνυψῶν ἡμᾶς. 
Ἀλλὰ τῷ ὕψει τῶν θείων ἐντολῶν σου, συντήρησον Χριστὲ ὁ Θεός, πρεσβείες τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα·
καί τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανείς Χριστέ ὁ Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.



Κοντάκιον Ἦχος δ΄. Αὐτόμελον
Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οἰκουμένῃ, καί τὸ φῶς σου Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ᾽ ἡμᾶς, ἐν ἐπιγνώσει ὑμνούντάς σε· Ἦλθες, ἐφάνης, τό Φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

Μεγαλυνάριον
Ἄφεσιν πηγάζων τοῖς ἐξ Ἀδάμ, ὁ τῆς ἀφθαρσίας, ἀνεξάντλητος ποταμὸς, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, βαπτίζεται θελήσει· ἀντλήσωμεν οὖν πάντες, ὕδωρ σωτήριον.

Ακούστε το Απολυτίκιο της Εορτής των Θεοφανείων

πηγή:http://www.xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=3626

Η βάπτιση του Ιησού Χριστού + Του Μητροπολίτου Σουρόζ Αντωνίου Μπλούμ (1914 -2003)

Πιστεύουμε, διαβεβαιώνουμε και γνωρίζουμε βιωματικά, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος ήταν αναμάρτητος, και ως Θεός τέλειος σε όλα. Ποιοί λόγοι λοιπόν τον οδήγησαν στη βάπτιση; Ποιό θα μπορούσε να είναι το νόημα μιας τέτοιας πράξης; Το Ευαγγέλιο δεν δίνει σχετική εξήγηση, όμως εμείς έχουμε το δικαίωμα να θέσουμε το ερώτημα, το δικαίωμα να μείνουμε σαστισμένοι, το δικαίωμα να στοχαζόμαστε βαθιά για τη σημασία της βάπτισης.
Κάποτε, όταν ήμουν νέος, έθεσα το συγκεκριμένο ερώτημα σε έναν ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος μου αποκρίθηκε: «Ξέρεις, νομίζω ότι όταν οι άνθρωποι έρχονταν στον Ιωάννη, και εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους, τα ψεύδη τους, τις πνευματικές και σαρκικές ακαθαρσίες τους, καθαρίζονταν κατά κάποιο τρόπο συμβολικά στα ύδατα του Ιορδάνη. Και τα νερά του ποταμού, όντας καθαρά, όπως ολα τα τρεχούμενα νερά, βαθμιαία ρυπαίνονταν, όπως συμβαίνει με τα νεκρά (στάσιμα) ύδατα, που έχουν χάσει κάθε ζωντάνια και δεν μπορούν να μεταδώσουν παρά μόνο το θάνατο. Τούτα τα νερά γεμάτα με τις ακαθαρσίες, τα ψεύδη, τις αμαρτίες, τον ανθρώπινο αθεϊσμο, σιγά-σιγά πέθαιναν, έχοντας την ικανότητα μόνο να σκοτώνουν. Και να που ο Χριστός καταδύεται στα ύδατα, γιατί ήθελε όχι μόνο να γίνει τέλειος σε όλα, αλλά ως άνθρωπος τέλειος ν’ αναλάβει όλη τη φρίκη, όλο το φορτίο της ανθρώπινης αμαρτίας. Βυθίστηκε σε αυτά τα νεκρά ύδατα, που Του μετέδωσαν τον θάνατο, την θνητότητα, που ήταν ιδιότητα όσων είχαν αμαρτήσει και ήταν φορείς της θνητότητας και του θανάτου, δηλαδή των οψωνίων της αμαρτίας (Ρωμ. 6,23), της τιμωρίας για την αμαρτία.

Είναι η στιγμή που ο Χριστός ενώνεται με τις συνέπειες της αμαρτίας, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του θανάτου – ούτε κατ’ ελάχιστο με την αμαρτία καθεαυτή. Ο θάνατος όμως, συγκεκριμένα, δεν έχει τίποτα κοινό με Αυτόν, καθώς όπως γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, δεν είναι δυνατόν μία ανθρώπινη ύπαρξη καθ’ ολοκληρίαν περιχωρημένη από τη θεότητα να είναι θνητή. Ένας λειτουργικός ύμνος που ακούμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας εκφράζει τούτη την αλήθεια ως εξής: «Υπό γην εκρύβης, ώσπερ ήλιος νυν…η ζωή πως θνήσκεις;…». Είναι η αιώνια ζωή, το φως, που τα δικά μας σκοτάδια το σβήνουν, και τελικά υφίσταται τον δικό μας θάνατο. Γι’ αυτό τον λόγο και λέγει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή: μην επιμένεις, μην μ’ αποτρέπεις να μπω σε τούτα τα νερά, πρέπει και οι δυο μας να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη, δηλαδή ο,τι είναι δίκαιο και ορθό, ο,τι πρέπει να γίνει για τη σωτηρία του κόσμου, και οφείλουμε να το πραγματώσουμε εδώ και τώρα.
Τότε όμως γιατί έφτασε στα νερά του βαπτίσματος στην ηλικία των τριάντα ετών, και όχι νωρίτερα η αργότερα; Καλούμαστε να σκεφτούμε βαθύτερα τη σημασία αυτού του γεγονότος.
Με την ενανθρώπηση του Λόγου στους κόλπους της Παρθένου, ο Θεός πραγματώνει εντελώς μονομερώς ένα έργο στα πλαίσια της θείας σοφίας και αγάπης. Η σωματικότητα, η έμψυχη ζωή, η ανθρωπότητα του γεννημένου Χριστού ήταν δανεισμένα, κατά κάποιο τρόπο, από τον Θεό δίχως να συμμετέχει ο άνθρωπος. Από την πλευρά της η Θεομήτωρ, είχε δώσει τη συγκατάθεσή της: «Ιδού η δούλη Κυρίου˙ ας γίνει ο,τι αναφέρουν τα λόγια σου» (Λουκ. 1,38). Το παιδί γεννήθηκε, έγινε άνθωπος με την πλήρη έννοια του όρου, δηλαδή είχε τον έλεγχο του εαυτού Του, με το δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα στο καλό και το κακό, τον Θεό και την άρνηση του Θεού. Και σε όλη τη διάρκεια της ζωής Του – νηπιότητα, εφηβεία, ενήλικος βίος – ανοίγεται προς τον Θεό προσφέροντας καθ’ ολοκληρίαν τον εαυτό Του. Με την ανθρώπινη φύση Του και χάρη στην πίστη και τη θυσία της Θεομήτορος, ανέλαβε ως άνθρωπος όλα όσα του είχε αναθέσει ο Θεός. Σαρκώθηκε για ν’ αναλάβει ως άνθρωπος όλα όσα είχε αναλάβει ο Θεός, όταν κατά την προαιώνιο Βουλή Του είχε αποφασίσει να δημιουργήσει τον άνθρωπο και να επωμιστεί, μετά την προπατορική πτώση, τις συνέπειες της δημιουργίας, καθώς και της φοβερής δωρεάς της ελευθερίας που προσφέρθηκε στον άνθρωπο. Στη σλαβονική μετάφραση της προφητείας του Ησαΐα (7,16), τίθεται το ζήτημα του Χριστού, τούτου του αγέννητου παιδιού, το οποίο, πριν να διακρίνει το αγαθό από το κακό, θα επέλεγε το αγαθό, ακριβώς επειδή είναι τέλειο κατά την ανθρώπινη φύση.
Να γιατί τούτος ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, προκόπτοντας μέχρις ότου η ανθρώπινη φύση Του φτάσει στην τελείωσή της, αναλαμβάνει πλήρως όσα ο Θεός και η πίστη της παναχράντου Θεοτόκου και Θεομήτορος Του εμπιστεύθηκε. Με την κατάδυσή Του στα νεκρά νερά του Ιορδάνη, έμοιαζε με το καθαρό λινάρι που το βυθίζουν μέσα στη χρωστική ουσία. Εκείνος που ήταν πιο λευκός κι από το χιόνι, αναδύεται τελικά από το νερό, όπως αναφέρει και ο προφήτης Ησαΐας, με ιμάτιο κατακόκκινο από το αίμα, με ένδυμα θανάτου, το ένδυμα που κλήθηκε να φορέσει.
Να λοιπόν ποια μηνύματα στέλνει η Βάπτιση του Κυρίου. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ποια μεγαλόπρεπη ενέργεια περικλείει, ποια πράξη αγάπης θέτει ενώπιόν μας. Και μπροστά μας τίθεται διαρκώς ένα επίμονο ερώτημα: ποια θα είναι η απάντησή μας;
Από το βιβλίο, Συνάντηση με τον Θεό, εκδ. Εν πλώ


Η εορτή των Θεοφανείων και το μήνυμα της

Οι χριστιανικές γιορτές που γιορτάζουμε αυτές τις ημέρες είναι γεγονότα που ξεπερνούν τις στενές χωροχρονικές συναρτήσεις και αποσκοπούν να εντάξουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας. Είναι τομές μέσα στον ιστορικό χρόνο, που τον αγκαλιάζουν και τον κάνουν αιωνιότητα. Είναι μεγάλα ορόσημα, με μοναδική λυτρωτική σημασία για τον πιστό. Έτσι ο χρόνος για τον άνθρωπο πού συμμετέχει στο γιορταστικό κύκλο της Εκκλησίας δεν είναι μία μονότονη ροή ωρών, ημερονυκτίων, εβδομάδων, μηνών και ετών, αλλά ενταγμένος στη λυτρωτική διάσταση αυτών των ήμερων του μεταφέρει το μήνυμα της εν Χριστώ αναγεννήσεως, την οποία καμία άλλη ενδοκοσμική δύναμη δεν μπορεί να προσφέρει.


Σε αυτή τη λυτρωτική διάσταση μας μεταφέρει και η γιορτή των Θεοφανείων ή Επιφανειών ή Αγίων Φώτων, πού είναι η αρχαιότερη μετά το Πάσχα δεσποτική γιορτή.


Το θέμα της είναι η βάπτιση του Ιησού Χρίστου από τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη ποταμό και η Θεοφάνεια (φωνή του Πατέρα για τον Υιό, κάθοδος του Αγίου Πνεύματος εν είδει περιστεράς).


Η αρχή της γιορτής είναι ανάλογη με τη γιορτή των Χριστουγέννων. Την 6η Ιανουαρίου οι Εθνικοί της Αιγύπτου και Αραβίας γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, το όποιο κατά τους αρχαίους υπολογισμούς συνέπιπτε με την 6η Ιανουαρίου και την αρχόμενη με την αύξηση της ημέρας νίκη του φωτός κατά του σκότους. Στις αρχές του γ’ αιώνα πρώτοι οι αιρετικοί οπαδοί του Βασιλείδου επιχείρησαν την αντικατάσταση της ειδωλολατρικής αυτής γιορτής με τη γιορτή της βαπτίσεως του Χριστού. Λίγο αργότερα η Εκκλησία της Ανατολής καθόρισε την 6η Ιανουαρίου ως ήμερα γιορτής των Επιφανειών ή Θεοφανείων.


Έτσι στην επιφάνεια των ψευδών θεών και αυτοκρατόρων η Χριστιανική Εκκλησία αντέταξε την επιφάνεια του αληθινού Θεού και Βασιλέως Χριστού, τα αληθινά Θεοφάνεια. Επίσης στη λατρεία του ηλίου, πού νικάει κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο το σκοτάδι της νύχτας, αντιπαρέθεσε τη λατρεία του αληθινού ηλίου, του Χριστού, πού κατά τον Ησαΐα ανέτειλε στον εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενο κόσμο.


Επί πλέον η βάπτιση του Χριστού και τα Θεοφάνεια σημαίνουν την ανάδειξη του Χριστού στον κόσμο ως Μεσσία και Λυτρωτή. Η φωνή του Πατέρα πού ακούγεται κατά τη βάπτιση του Χριστού υποδηλώνει την ενθρόνιση Του ως του μόνου και αληθινού Βασιλέως και Κυρίου της ανθρωπότητας. Η βάπτιση του Χριστού εισάγει στον κόσμο ένα νέο είδος εξουσίας, την εξουσία και δύναμη που πηγάζουν από την αγάπη και τα παθήματα χάρη των άλλων.


Η γιορτή των Θεοφανείων αποτελεί και την απαρχή τον χριστιανικού βαπτίσματος και τον αγιασμού του κόσμου. Στον Ιορδάνη ο Χριστός αγίασε τα ύδατα ώστε να γίνουν «αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον»,


Στους πρώτους μάλιστα χριστιανικούς αιώνες την ήμερα των Θεοφανείων γινόταν και ο φωτισμός δηλ. το βάπτισμα των κατηχουμένων, από το όποιο η γιορτή των Θεοφανείων ονομάσθηκε και γιορτή των Φώτων.


Το βαθύτερο νόημα της γιορτής των Θεοφανείων φανερώνεται σε εκείνους, πού θα λουσθούν στα νάματα τον Ιορδανού και θα καθαρίσουν με τον αγιασμό τις αισθήσεις τους από το συσκοτισμό της καθημερινότητας. Σε εκείνους πού θα προσεγγίσουν το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας όχι νοησιαρχικά, αλλά βιωματικά. Τότε θα δουν με έκπληξη και δέος ότι τα γεγονότα αυτών των ήμερων είναι τόσο κοντά μας και έχουν να μας δώσουν ένα μήνυμα σύγχρονο και επίκαιρο. Ένα μήνυμα ελευθερωτικό και σωστικό. Το μήνυμα του σωσμένου, του ακέραιου και αυθεντικού ανθρώπου. Ένα μήνυμα πού διαφυλάσσεται δύο χιλιάδες χρόνια τώρα στο χώρο της Εκκλησίας, πού είναι ο παρατεινόμενος στους αιώνες Χριστός και αποτελεί το χώρο της λυτρώσεως και καταφάσεως της ανθρώπινης αξίας. Μονάχα εκεί διασώζεται η αρχέγονη κληρονομιά του άνθρωπου και ορίζεται το νόημα τον υπάρχειν μέσα στον κόσμο.


Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις γίνεται αντιληπτό το θεολογικό βάθος των ευχών της γιορτής των Θεοφανείων, πού είναι γεμάτες ενεστωτικές σωτηριολογικές εκφράσεις και αποτελούν ύμνο της ανακαινισμένης εν Χριστώ κτίσεως:


«Σήμερον τα του Ιορδανού νάματα, μεταποιείται τη του Κυρίου παρουσία.


Σήμερον ρείθροις μυστικοίς πάσα η κτίσις αρδεύεται.


Σήμερον του σκότους ελυτρώθημεν και τω φωτί της θεογνωσίας καταυγαζόμεθα.


Σήμερον η αχλύς του κόσμου καθαίρεται τη επιφάνεια του Θεού ημών.


Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί.


Σήμερον λαμπαδοφεγγεί πασά η κτίσις άνωθεν.


Σήμερον η πλάνη κατήργηται και οδόν ημίν σωτηρίας εργάζεται η του Δεσπότου επέλευσις…»



Πηγή: «Όσιος Νικάνωρ» (περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών), τεύχος 301, Ιανουάριος 2011.
pemptousia.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/01/blog-post_8776.html#ixzz1igKOBbOr


“Εγώ ειμι το φως τού κόσμου”

Γαβριήλ Κωνσταντίνος Καθηγητής Φυσικής

Έτσι είπε Κύριος. Για να δούμε όμως λίγο τι είναι το φως. Το κτιστό φως σύμφωνα με την επιστήμη είναι κύμα, αλλά και σωματίδιο. Έχει δηλαδή διπλή φύση ταυτοχρόνως.
Πώς εργάζεται όμως το φως στον κόσμο; Τι προσφέρει;

Κατ’ αρχήν μας θερμαίνει. Επίσης, συντηρεί τη ζωή στον πλανήτη μέσα από ενέργειες, όπως η φωτοσύνθεση. Με την τελευταία εργάζονται τα φυτά για να υπάρξουν. Τα ζώα τρέφονται από τα φυτά (αλλά και από ζώα) και τέλος ο άνθρωπος τρέφεται με όλα τα παραπάνω. Συνεχίζεται και διατηρείται με άλλα λόγια μια τροφική αλυσίδα που διατηρεί τη ζωή.  Ζωογονεί, λοιπόν, το φως.Έχει το απόλυτο στην ταχύτητα κινήσεώς του. Κινείται με 299.792.458 m/s ή περίπου 300.000km/s στο κενό.
Τι σημαίνει έχει το απόλυτο; Σημαίνει ότι με όση ταχύτητα κι αν κινηθεί κάποιος, αν μπορούσε να δει ένα φωτόνιο θα το “έβλεπε” να κινείται με την ίδια ταχύτητα κάτι που δε συμβαίνει στην καθημερινότητά μας ανάμεσα σε δύο κινητά. Το ένα “βλέπει” το άλλο να κινείται είτε με το άθροισμα, είτε με τη διαφορά των ταχυτήτων τους ανάλογα με το πώς κινούνται πάνω στην ίδια ευθεία.

Μας πληροφορεί ακόμη για το τι υπάρχει γύρω μας. Αυτό το τελευταίο, ενώ είναι κάτι που είναι τόσο αυτονόητο και καθημερινό, που όμως όσο το σκέφτομαι περισσότερο τόσο με συγκλονίζει, και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί.
Κανείς δε μπορεί να δει το φως. Δε μπορεί να δει κανείς δηλαδή τα φωτόνια τα οποία το αποτελούν. Τα φωτόνια δεν έχουν μάζα. Ενώ δεν μπορεί να δει κάποιος το φως, βλέπει την πληροφορία που μας φέρνει. Τι κάνουν, δηλαδή, τα φωτόνια; Προσπίπτουν πάνω στο τραπέζι για παράδειγμα… και έρχονται στα μάτια και μας «λένε»: «ξέρεις; σε εκείνο το μέρος βρίσκεται ένα τραπέζι.» Είναι δηλαδή οι αόρατοι πληροφοριοδότες. Μας φέρνουν την πληροφορία υπάρξεως του τραπεζιού χωρίς να κάνουν αισθητή τη δική τους παρουσία.

Για να παρακολουθήσουμε λίγο τις παρακάτω σκέψεις:
Ερώτηση: Και πως ξέρω εγώ ότι υπάρχει το φως;
Απάντηση: Μα αφού βλέπεις αυτά που σε περιβάλουν
Ερώτηση: Πως γνωρίζω ότι το φως με πληροφορεί γι αυτά;
Απάντηση: Μα αφού όταν αυτό λείπει δεν τα βλέπεις.
Ερώτηση: Από που προέρχεται το φως;
Απάντηση: Από τον ήλιο
Ερώτηση: Και πού το ξέρω εγώ, αφού δεν το βλέπω;
Απάντηση: Μα όταν υπάρχει ο ήλιος πληροφορείσαι για το περιβάλλον σου, ενώ όταν αυτός λείπει δε βλέπεις (αν δεν υπάρχει φωτεινή πηγή).
Για να παρακολουθήσουμε λίγο μερικές ακόμη σκέψεις:
Ερώτηση: Πώς ξέρω ότι υπάρχει Θεός, αφού δεν τον βλέπω;
Απάντηση: Το ότι υπάρχει φως το καταλαβαίνουμε από τις ενέργειές του και όχι επειδή το βλέπουμε. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το Θεό. Μόνο που εκείνος δεν πληροφορεί το μυαλό μας όπως κάνει το φως, αλλά την ψυχή μας.

Ενώ, λοιπόν, το μυαλό μας το οποίο είναι υλικό και πεπερασμένο, πληροφορείται από κάτι υλικό, που είναι το κτιστό φως, έτσι και ο Θεός ο οποίος είναι άυλος και αιώνιος πληροφορεί και ασχολείται με την ψυχή μας, που και αυτή είναι άυλη και θα ζήσει αιώνια.
Η παρουσία του, λοιπόν, στη ζωή μας θερμαίνει την ψυχή μας, όπως το φως θερμαίνει το σώμα μας. Ενεργεί ζωοποιώντας την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι απόλυτος, όπως η ταχύτητα του φωτός και τέλος πληροφορεί την ψυχή μας για το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο από την επίτευξη του πολυπόθητου «καθ’ ομοίωσιν», όπως το φως μας πληροφορεί για αυτά που μας περιβάλλουν.
Όταν κυκλοφορούμε στο σκοτάδι φοβόμαστε μήπως σκοντάψουμε σε κάτι. Το φως εξαφανίζει τους φόβους αυτούς. Η παρουσία του όντως φωτός στη ζωή μας, του Κυρίου μας, εξαφανίζει κάθε φόβο από μέσα μας και μας καθιστά αληθινά ανδρείους και ελεύθερους. Ο Κύριος ενδιαφέρεται να έχει ο άνθρωπος ισορροπία. Ενδιαφέρεται και για τον υλικό και για τον ψυχοπνευματικό άνθρωπο αντιμετωπίζοντάς τον ως ολότητα. Όμως …

…Μιλάει στην ψυχή μας και όχι στο μυαλό μας.
Γι αυτό και δεν πρέπει να αναζητούμε αποδείξεις που θα απευθύνονται στο νου μας, διότι πολύ απλά δεν θα δοθούν. Και δε θα δοθούν γιατί ο νους μας δεν μπορεί να αντιληφθεί και να συλλάβει το μέγεθος της Θεότητος. Θέλουμε πολλές φορές να δούμε και να ακουμπήσουμε όπως ο Θωμάς για να πειστούμε για κάτι. Θα τολμήσω εδώ να δείξω με συγκεκριμένα επιστημονικά παραδείγματα ότι αυτά που βλέπουμε και αγγίζουμε μπορεί να μας πλανήσουν.

Πρώτον: Έστω ότι ακουμπάμε με το χέρι μας στο πλάι της βιβλιοθήκης μας. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι το χέρι μας δεν απέχει καμία απόσταση από τη βιβλιοθήκη. Ότι, δηλαδή ταυτίζεται η επιφάνεια επαφής του χεριού μας με την επιφάνεια επαφής της βιβλιοθήκης. Η αλήθεια, όμως, είναι άλλη. Το χέρι μας, δηλαδή, έχει φτάσει στη μικρότερη δυνατή απόσταση από τα μόρια της βιβλιοθήκης τα οποία του ασκούν απωστική δύναμη, η οποία δίνει την αίσθηση στον εγκέφαλο ότι δεν μπορούμε να τα πλησιάσουμε άλλο. Ταυτόχρονα τα μάτια μας βλέπουν μηδενική απόσταση μεταξύ των δυο επιφανειών κι έτσι συμπεραίνουμε ότι οι δυο επιφάνειες ταυτίζονται. Στην πραγματικότητα υπάρχει απόσταση μεταξύ του χεριού και της επιφάνειας της βιβλιοθήκης την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Άλλο, δηλαδή, βλέπουμε κι άλλο συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Δεύτερον: Τοποθετούμε ταυτόχρονα τα δυο μας χέρια το ένα σε νερό 5 βαθμών Κελσίου και το άλλο σε νερό στους 40 βαθμούς Κελσίου.
Τα διατηρούμε για λίγο μέσα σε αυτά και μετά ταυτοχρόνως τα τοποθετούμε σε τρίτο με θερμοκρασία 20 βαθμούς Κελσίου. Το χέρι που προηγουμένως ήταν στους 5 βαθμούς θα αισθανθεί το νερό των 20 C ιδιαίτερα ζεστό, ενώ το άλλο χέρι θα το αισθανθεί μάλλον δροσερό προς κρύο.
Τι από τα δυο ισχύει τελικά με το νερό στο μεσαίο δοχείο;

Παρατηρείται μια φαινομενική σύγχυση. Πρέπει να «ακούσουμε» το θερμόμετρο και όχι το νου μας.

Πώς, λοιπόν, να μιλήσει ο Θεός στο μυαλό μας αφού ούτε βλέπουμε, ούτε αισθανόμαστε την αλήθεια, ούτε …, ούτε … ούτε… για να μην λέμε κι άλλα παραδείγματα. Πώς να μας αποκαλυφθεί όπως είναι; Και γιατί να το κάνει;

Επειδή, λοιπόν, δεν είναι όλοι επιστήμονες, ούτε η επιστήμη σε όλες τις εποχές ήταν στο ίδιο γνωστικό επίπεδο, ο πάνσοφος και πανάγαθος και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός απευθύνεται σε κάτι που δε χρειάζεται επιστημονική γνώση. Κι αυτό που δε χρειάζεται τέτοια γνώση είναι η ψυχή μας

πηγή:http://www.oodegr.com/oode/epistimi/fws_kosmou_1.htm


Leave a comment